Dwanaście.

You feel hopeless

but nothing can save you 

Trzy dni to zdecydowanie za mało czasu, bo nadal nie wiesz jak się zachować wobec Adama po tym jak pożegnał cię pocałunkiem. Tylko, że nawet trzy tygodnie nie wystarczyłyby ci na zrozumienie tego co się stało w piątek. Ty po prostu nie wiedziałaś co robić i każdy podarowany czas do namysłu byłby za krótki. Kiedy niedzielnego wieczoru czekasz na jego powrót, gorączkowo próbujesz wymyślić cokolwiek. Do głowy nie przychodzi ci jednak żadna opcja, choć przecież to bardzo prosty wybór: albo puszczasz wszystko w niepamięć i dajesz mu do zrozumienia, że jesteście jedynie przyjaciółmi, albo pozwalasz się wciągnąć w inny charakter waszej znajomości. Ty jednak w ogóle o tym nie pomyślałaś. Dopiero kilka dni później, kiedy już i tak nic to nie zmieniało, doszłaś do wniosku, że miałaś zdecydować się na jedną z tych dróg. W zasadzie wyszło na to samo, bo wybrałaś jedną z tych opcji, ale zamiast zastanowić się nad nimi przez te parę dni, które miałaś do dyspozycji, ty podjęłaś decyzję całkowicie spontanicznie.

Gdy słyszysz dzwonek do drzwi, doskonale wiesz, że to on. Idziesz mu otworzyć, ale wciąż nie wiesz jak się zachować. Kiedy widzisz go przed sobą, działasz pod wpływem impulsu. Nie masz pojęcia czy to co robisz jest właściwe i czy nie będziesz tego żałować, lecz gdy patrzysz w jego oczy, to dzieje się samo. Wspinasz się na palce i dajesz mu buziaka. W usta.

- Cześć – witasz się. – Jak tam po meczu?

Chłopak rzuca ci krótkie, zdezorientowane spojrzenie. Po momencie jednak uśmiecha się i odpowiada na twoje pytanie. Przez kilka minut rozmawiacie ze sobą tak jakby nic się nie zmieniło. W końcu żegnacie się (bez żadnego całowania), obiecujecie sobie tradycyjny spacer o ósmej wieczorem i rozstajecie.

Czujesz się głupio. Twoje intuicyjne działanie nagle wydaje się idiotyczne. Co to w ogóle miało być? Po co to zrobiłaś? Czego oczekiwałaś? Masz wrażenie, że tylko wpędziłaś go w zakłopotanie. I siebie samą też. Szatyn zaczął z tobą normalnie gadać, tak jakby chciał ci dać znak, że przesadziłaś. Może on uważał ten piątkowy pocałunek za błąd? Powinnaś się tego domyślić, przecież od początku trzymał wobec ciebie dystans i nie chciał, żebyś stosowała na nim swoje sztuczki. Wprost powiedział ci, że nie będzie twoją zdobyczą. Dlaczego coś miałoby cię zmienić? Przyjaźnicie się i tak jest najlepiej.

Jakąś godzinę później wychodzisz z mieszkania razem z Simbą. Czekasz na Kanadyjczyka przed blokiem. Gdy chwilę później pojawia się obok ciebie, ruszacie w labirynt kędzierzyńskich uliczek. Nie zdążyłaś jednak zrobić zaledwie trzech kroków, kiedy poczułaś, że Simac łapie cię za rękę.

Nie potrafisz powstrzymać uśmiechu. Nie wiesz czemu, ale on sam pojawia się na twojej twarzy. I doskonale zdajesz sobie sprawę, że nie chodzi o to, że on ci uległ. Już dawno zapomniałaś o tym, że chciałaś go poderwać. Tutaj działo się coś innego. Coś, czego nie umiesz określić. Ten zwykły prosty gest sprawia, że jesteś szczęśliwa. Wydaje ci się, że unosisz się kilka metrów nad ziemią. Podobnie jak przy tamtym pocałunku, odkrywasz w sobie nowe emocje. Nie przypuszczałaś, że trzymanie się za dłonie może wpędzić cię w taki nastrój. Przecież już to robiłaś na niejednej imprezie, a jednak z Adamem było całkowicie inaczej. Oszołomienie przez moment nie pozwoliło zebrać myśli w całość, a przez każdą komórkę nerwową przebiegł prąd. Ciepło jego placów w jakiś cudowny sposób zagnieździło się w twoim sercu i wiesz, że pozostanie tam już na zawsze.

Zaczynacie ze sobą rozmawiać, i mimo, że ten spacer nie różni się niczym od poprzednich, dla ciebie jest całkowicie inaczej. Poruszacie zwykłe tematy, te, które już wiele razy padały w waszych pogawędkach, lecz ciągle czujesz jego dotyk. Kiedy śmiejecie się ze swoich żartów albo patrzycie sobie w oczy, masz wrażenie, że coś się zmieniło. Trudno ci jednak określić ile prawdy kryje się w twoim subiektywnym odczuciu.

Gdy żegnacie się przy twoim mieszkaniu, tym razem to ty robisz pierwszy krok. Znowu dajesz mu buziaka, ale chłopak nie jest tym już zaskoczony. Przez kilka następnych dni ta sytuacja się powtarza. Zarówno na powitanie, jak i pożegnanie się całujecie, a na spacerach trzymacie za rękę. W poniedziałkowy wieczór dochodzisz do wniosku, że wasza znajomość weszła na inny tor. Jesteście czymś więcej niż przyjaciółmi. Tkwicie w zawieszeniu między koleżeństwem a… a miłością.

Trochę się boisz tego słowa, ale właśnie tak to trzeba nazwać. Zachowujecie się jak para. Co prawda od tamtego pocałunku na korytarzu nie przydarzyło się nic więcej, lecz trzymanie się za ręce i buziaki cztery razy dziennie wystarczyły, byś znowu poczuła się zagubiona. To wszystko zmierzało w pewnym kierunku, a ty nie wiedziałaś, czy na pewno chcesz iść w tą stronę. Nie kochałaś zawodnika, nie chciałaś go zranić, choć czułaś się coraz bardziej szczęśliwa w jego towarzystwie.

Musisz to wszystko z kimś omówić. Któregoś popołudnia umawiasz się z Gordonem i przyznajesz się mu do wszystkich swoich rozterek. Blondyn uśmiecha się, słuchając twoich słów.

- O co ci chodzi? – fukasz.

- On naprawdę cię zmienił – stwierdza chłopak.

- Kto? – pytasz ogłupiała.

- Adam. Zmienił cię.

- Nie wiem co masz na myśli – mówisz, kompletnie zbaczając z głównego tematu.

- Candice, naprawdę tego nie widzisz? Musisz to zauważać, zresztą sama przyznałaś, że imprezy już cię tak nie kręcą.

- Tak, ale nie wiem z czego robisz taką wielką szopkę.

- Chyba tego nie rozumiesz – wzdycha Perrin.

- Chyba nie – potwierdzasz.

- To, że przestałaś chodzić na imprezy niesie za sobą skutki. A ty najwyraźniej nie jesteś ich świadoma. Stałaś się bardziej empatyczna. Już nie skupiasz się tylko na sobie, ale interesujesz się też innymi. To jest ogromna zmiana na lepsze. To, że martwiłaś się o nas, kiedy nie dawaliśmy znaku życia po powrocie z Belgii albo to, co czujesz teraz. Nie chcesz skrzywdzić Adama. Jeszcze trzy miesiące temu wykorzystywałaś facetów, mając totalnie gdzieś ich uczucia.

- Ok, może masz rację – przyznajesz. – Ale to nie rozwiązuje mojego problemu.

- Nie. Lecz już sam fakt tego, że masz taki problem, go rozwiązuje.

- Wiesz co, jeszcze jedna zagadkowa odpowiedź, a zdzielę cię czymś po głowie, przysięgam! – burczysz.

Chłopak parska śmiechem, nic sobie nie robiąc z twojej groźby.

- W tym aspekcie nie mogę ci pomóc. Nikt nie może. Wasza znajomość z Adamem może się rozwinąć w każdą stronę. Albo będziecie parą, albo wrócicie do przyjaźni, albo go zranisz. Nie powstrzymasz tego. Wiem, że nie chcesz, żeby przez ciebie cierpiał., ale nie masz na to wpływu. Możesz co prawda już teraz zatrzymać to, co się między wami dzieje, lecz chyba tego nie chcesz, co nie? Musisz się przekonać do czego prowadzi ta droga.

Wypowiedź Gordona, choć trochę filozoficzna, trafia do twojego serca. Doskonale rozumiesz co ma na myśli. Jeśli przerwiesz to teraz – możesz go zranić. Jeśli pozwolisz się temu wszystkiemu rozwijać – też możesz go zranić. Wcale nie podobała ci się taka perspektywa.

- Czyli nic nie mogę zrobić – podsumowujesz.

- Nieprawda – protestuje blondyn. – Możesz brnąć w to dalej. Sądzę nawet, że powinnaś. Sama przecież przyznałaś, że coraz bardziej ci się to podoba. Według mnie to dobry zwiastun.

Gdy wracasz do domu, wciąż myślisz o rozmowie z przyjacielem. O ile w kwestii skrzywdzenia bądź nie szatyna wszystko było jasne, to ty powróciłaś do samego początku. Gordon powiedział, że Adam cię zmienił. To stwierdzenie nie daje ci spokoju i szczerze mówiąc nie wiesz jak mogłaś wcześniej tego nie zauważyć.

Bo przecież rzeczywiście tak jest. To przez Simaca przestałaś imprezować. Najpierw raz, bo miał ważny, pierwszy mecz w PlusLidze. Uświadomiłaś sobie wtedy, że rezygnacja z dyskoteki nie jest końcem świata. Stopniowo wyjeżdżałaś coraz rzadziej.

Nie mówiąc o tysiącu innych aspektów. O tym, że naprawdę zależało ci, żeby wybaczył ci twoje zbyt nachalne i bezpośrednie zachowanie względem niego. O tym, że wstydziłaś się mu przyznać do niektórych rzeczy, które robiłaś na imprezach, bo nie chciałaś, żeby myślał o tobie źle. O tym, że lubisz jego troskę o ciebie. O tym, że sama umierałaś z przerażenia, kiedy nie dawał znaku życia. O tym, że nie pocałowałaś go, choć doskonale wiedziałaś, że on nie ma nic przeciwko.

Każda z tym postaw nie była w twoim stylu. Nienawidziłaś, kiedy ktoś się o ciebie martwił, a sama miałaś totalnie gdzieś co inni o tobie myślą. Zmieniłaś się. Dopiero teraz dostrzegłaś jak bardzo. I to wszystko przez jednego, wyrośniętego, starszego o sześć lat chłopaka.

Przez chwilę zastanawiasz się jeszcze dlaczego akurat on. Dlaczego to środkowy tak na ciebie wpłynął, a nie – dajmy na to – Gordon. Odpowiedź przychodzi zaskakująco szybko. Kanadyjczycy różnili się od siebie. Oboje podkreślali, że nie lubią twojego zdobywania facetów, ale też oboje postanowili tego nie komentować. Szatyn był jednak o wiele bardziej troskliwy, podczas gdy blondyn mówił zawsze prawdę, nie przejmując się twoimi uczuciami. Oczywiście, to nie tak, że Perrin jest tym złym. Wręcz przeciwnie, ceniłaś jego szczerość. Nie mogłabyś się zadawać z kimś fałszywym. Empatia i bezinteresowność Simaca to było coś nowego. Ludzie się nigdy o ciebie nie troszczyli. Nie lubiłaś zresztą, gdy inni się nad tobą użalali. W przypadku sąsiada wyglądało to całkiem inaczej – na tyle, że z chęcią zaakceptowałaś to zachowanie. 

No i to z tym drugim spotykałaś się dwa razy dziennie. Te częste spacery pozwalały na częsty wpływ Adama na ciebie. Kto wie, może gdyby to przyjmujący tak dużo z tobą przebywał, to właśnie on byłby odpowiedzialny za twoją przemianę. 

Taki niewinny ten rozdział, prawda? Nie pomyślałybyście na samym początku, że przeczytacie coś takiego :P 
Dostałyście coś fajnego od Mikołaja? ;> Bo ja co najwyżej wyżulonego cukierka od braci ;-;