Jedenaście.

It's a wicked game that you're making me play

Ironia tej całej sytuacji jest powalająca. Gdyby nie fakt, że to wszystko przydarzyło się właśnie tobie, pewnie byś się śmiała. Ale niestety to ty jesteś główną bohaterką tego ciągu zdarzeń i ani trochę cię to nie bawiło.

Od początku zwróciłaś na niego uwagę. Był twoim celem. Chciałaś go zdobyć. A co się okazało? Że role się odwróciły. Może Adam niekoniecznie cię zdobył, lecz to on dyktował warunki. To on decydował o charakterze waszych relacji. Oczywiście, nie zarzucasz mu bezwzględności. Wszystko co robił było szczere. Naprawdę nie chciał być twoją zdobyczą. Naprawdę się z tobą przyjaźnił. I naprawdę cię pocałował, choć powinno być na odwrót. To ty powinnaś sprawić, że siatkarz będzie o tobie myślał i zastanawiał się co dalej.

No i jeszcze kwestia tego zaproszenia. Chłopak specjalnie powiedział ci o pomyśle wspólnego spędzenia świąt przed swoim wyjazdem, żebyś się mogła nad nim spokojnie zastanowić. Wcale nie potrzebowałaś tego czasu. Dałaś mu odpowiedź od razu. Skoro więc nie musisz myśleć nad jego propozycją, to szatyn zafundował ci inną rozkminę, mimo, że zdajesz sobie sprawę, że jego motywacje były inne.

Dręczyły cię dwa pytania. Dlaczego Kanadyjczyk cię pocałował? I jak miałaś się zachować, kiedy on wróci?

Przecież nie odpowiadał na twoje zaczepki na początku waszej znajomości. Zdenerwował się na ciebie, kiedy przegięłaś. Nie wątpiłaś w prawdziwość jego uczuć. Był autentycznie wkurzony. Nie zależało mu na tobie, a przynajmniej nie w sensie miłości. Przyjaźni owszem. Co się zatem zmieniło? Ludzi nie całuje się ot tak, bez przyczyny. Nawet ty robiłaś to w jakimś celu. A Simac… Simac nie był typem osoby, która rozdaje pocałunki dla zabawy. Musiał istnieć jakiś powód. I to całkiem konkretny. Tylko, że to sprawiało, że masz jeszcze większy mętlik w głowie.

Znałaś chyba tylko jedną osobę poza samym Adamem, która mogła ci to wszystko wyjaśnić. Bez chwili wahania łapiesz komórkę i wysyłasz przyjacielowi wiadomość o tym co zaszło. Jedno krótkie zdanie, bez zbędnych opisów ani emotikonek. „Adam mnie pocałował”. Na odpowiedź nie musisz długo czekać. Perrin odpisuje ci dosłownie po sekundzie.

„A jednak”.

Robisz osłupiałą minę. „A jednak”? Co to w ogóle ma znaczyć?

„Gord, nie pomagasz mi. Ja nie mam pojęcia co robić”.

„A przemyślałaś sobie naszą sobotnią rozmowę? Jeśli nie (a znając ciebie pewnie tak właśnie jest), to zrób to i daj mi znać do jakich doszłaś wniosków”.

„Nie wiem w jaki sposób ma mi to pomóc. Chodzi ci o to czy nadal czuję się bardziej sobą na imprezach? Bo jeśli tak, to OWSZEM nadal tak jest”.

„W takim razie zostaw Adama w spokoju”.

Tępo wpatrujesz się w ekran swojego telefonu. Jeśli myślałaś, że smsowy dialog z przyjmującym ci w jakiś sposób pomoże, to byłaś w grubym błędzie, bo blondyn zrobił coś zupełnie przeciwnego – dołożył kolejne pytania bez odpowiedzi. Nie masz pojęcia o co mu chodzi. Ze złością odrzucasz komórkę na komodę, nie odpowiadając na jego wiadomość. Ta rozmowa była zakończona.

Rzecz jasna, tylko chwilowo. Nie mogłaś tego wszystkiego tak po prostu zignorować. Czas uciekał zaskakująco szybko – nawet nie wiesz kiedy nagle nadszedł wieczór, mimo, że wydawało się, że jeszcze kilka minut temu żegnałaś się z sąsiadem.

Jeszcze raz przejrzałaś wiadomości Gordona. Pierwsza i ostatnia wciąż były dla ciebie niejasne, ale ta środkowa niosła ze sobą prosty przekaz. Musisz przemyśleć swoje zachowanie. Co prawda odpisałaś przyjacielowi, że nic się nie zmieniło, lecz tak naprawdę ani przez moment nie zastanowiłaś się nad jego słowami. Być może postąpiłaś zbyt pochopnie, naskakując na niego. W sumie nie prosił cię o nic wielkiego. Miałaś tylko ocenić własny charakter i podejście do imprezowania. To nie jest aż tak trudne, prawda?

Wydaje się oczywiste, że wolisz chodzić na dyskoteki, zdobywać chłopaków i spędzać z nimi miło czas zamiast zajmować się zwykłym, codziennym życiem: pracą, domowymi obowiązkami, opieką nad psami. No, choć to ostatnie było w twoim życiu szalenie ważne. Kochałaś Simbę i raczej nie wyobrażasz sobie, aby mogło go nagle zabraknąć. Tylko, że pies to jedynie mała dygresja, a nie centrum twoich rozważań.

Lubiłaś imprezowanie. Nie mogłabyś z niego zrezygnować. I nagle w twoim umyśle zawyła syrena. Coś się nie zgadzało.

Jak możesz twierdzić, że nie potrafisz zrezygnować z imprezowania, skoro od prawie miesiąca nie byłaś na żadnym wyjeździe z Pauliną i dziewczynami? Teoretycznie to dosyć krótko, ale przecież sama podjęłaś decyzję, żeby przestać. Sama wymyślałaś kolejne kłamstwa, aby wykręcić się od imprez, aż w końcu opuściłaś je na stałe. Nawet jak jechałaś na zjazdy, nie chodziłaś na żadne dyskoteki. Paulina co prawda była tym trochę zirytowana, ale zawsze stawiałaś na swoim.

Nadal uważasz, że czujesz się bardziej sobą na imprezach? Bo jeśli tak, to chyba powinnaś wciąż się na nich pojawiać. Tymczasem jest zupełnie na odwrót, a to oznacza…

No właśnie, co to oznacza? Że się zmieniłaś? Nie do końca się z tym zgadzałaś. Przecież nie pozbyłaś się swojego egoizmu, swojego braku cierpliwości albo empatii. No i nadal lustrowałaś facetów pod względem ich zdobywania – najlepszy tego dowód dostałaś tydzień temu na domówce u Kanadyjczyka.

Wracając do pytania wyjściowego: czujesz się bardziej sobą w życiu codziennym czy na imprezach? Sama już nie wiesz. Na pewno imprezy nie były już twoim ulubionym miejscem na ziemi. Ale własne mieszkanie czy nawet praca też nie. Tkwiłaś w pustce, nie mając pojęcia w którym kierunku zmierza teraz twoje życie. O ile wcześniej celem było zdobywanie chłopaków, to teraz ci na tym nie zależało. Kłopot w tym, że nie wiesz też do czego dążyć.

To jednak oznacza, że się zmieniłaś. Nie do końca rozumiesz tą zmianę, ale zdajesz sobie sprawę, że ona naprawdę w tobie zaszła. Wypadałoby wyjaśnić sobie jakie są jej przyczyny i skutki, ale nie masz do tego głowy. Tym bardziej, że musisz jeszcze wymyślić co zrobić z tym pocałunkiem.

„Okej, może trochę się pospieszyłam z tym stwierdzeniem, że lepiej czuję się na imprezach” – piszesz do przyjaciela. Na szczęście nie czekasz długo na jego odpowiedź.

„Może tak. Przemyślałaś sobie moje słowa? Tym razem tak porządnie”.

„Tak. I w zasadzie miałeś rację. Trochę się zmieniłam. Już nie zależy mi na imprezowaniu. Ale to nadal nie zmienia faktu, że nie wiem co robić dalej”.

„Powiedziałbym nawet, że więcej niż trochę. Skoro więc tak, to musisz się zastanowić co dalej z Adamem”.

„A co ja ci przed chwilą napisałam idioto?! Że NIE WIEM co robić dalej. (to jest ten moment, kiedy powinieneś mi udzielić jakiejś rady)”.

„Powinnaś posłuchać swojego serca”.

„Słucham. Słyszę tylko takie >bum, bum, bum< ale bardzo ciche. Co dalej?”.

„Niezły żart! Wiesz o co mi chodziło”.

Tak, teoretycznie wiesz co miał na myśli. Praktycznie – nie. „Posłuchać swojego serca”… No jasne, a co w przypadku, gdy nigdy tego nie robiłaś i kompletnie nie masz pojęcia od czego zacząć? Najłatwiej byłoby określić swoje uczucia względem Simaca, ale nie umiesz zrobić nawet tego. Dopiero następnego dnia podejmujesz kolejną próbę rozszyfrowania samej siebie, lecz znowu nic ci z tego nie wychodzi.

Do tej pory myślałaś, że po prostu się przyjaźnicie. Wczorajszy pocałunek nieco zaburzył ten obraz. Choć pewnie warto też wspomnieć o sytuacji z poprzedniej soboty, kiedy na domówce u siatkarza prawie się pocałowaliście. Wtedy to ty powiedziałaś sobie stop. Nie minął zaledwie tydzień, a doprowadziliście to „dzieło” do końca. No, w zasadzie to Adam je doprowadził.

Od tych wszystkich rozmyślań zaczynało ci się kręcić w głowie. Chciałabyś, żeby ktoś zwyczajnie nakazał ci co masz robić. Choć przez całe swoje życie byłaś niezależna i sama podejmowałaś decyzje, teraz byłaś zagubiona. Gordon w ogóle ci nie pomagał, a zamiast rad, rzucał zagadkami. Nawet nie próbujesz odzywać się do niego kolejny raz, bo dobrze wiesz, że rozmowa z nim nie sprawi, że to wszystko stanie się łatwiejsze.

Candice, czy wiesz, że właśnie znajdujesz się w jednym z najważniejszych momentów swojego życia? Tylko i wyłącznie dlatego musisz sama zdecydować co dalej. Nikt nie może tego za ciebie zrobić, jedynie ty sama. 

 Dzisiaj, dziewiętnasta, kino Helios. Catching Fire, nadchodzę! ♥ #cantwait A co do tego powyżej, to zdaję sobie sprawę, że jest mało akcji, ale to taki rozdział przejściowy między poprzednim a następnym. On musiał się tutaj znaleźć ;)