Czternaście.

We found love in a hopeless place

Plany na Sylwestra pojawiają się nagle. Jeszcze w piątek wieczorem po rozmowie z Pauliną myślałaś, że po prostu zrobicie domówkę u ciebie albo u Adama i zaprosicie swojego wspólnego przyjaciela. Jednak następnego dnia okazuje się, że w Hotelu Centralnym jest organizowana zabawa sylwestrowa dla całego klubu Zaksy: prezesów, pracowników, sztabu szkoleniowego oraz siatkarzy. Każdy z zawodników mógł wziąć ze sobą kogo chciał. Oczywiście szatyn poprosił cię, abyś mu towarzyszyła. Zgodziłaś się i wcale nie żałujesz.

Bawisz się naprawdę świetnie. Tańczysz nie tylko z Simacem, ale też z wieloma innymi sportowcami: z Gordonem, Piotrkiem Gackiem, Dickiem Kooyem czy Jurijem Gladyrem. Ten ostatni nawet podnosił cię i okręcał się wokół własnej osi. To zachowanie udowadnia ci, że nikt nie jest wobec ciebie uprzedzony. Potwierdzają to też liczne przeprowadzone rozmowy, ale jedna z nich szczególnie zapada ci w pamięć.

W toalecie natykasz się na Hanię – narzeczoną Marcina Możdżonka. Dziewczyna ma proste czarne włosy sięgające nieco za ramiona i sprawia sympatyczne wrażenie. Posyła ci ciepły uśmiech, pytając jak ci się podoba. 

- Jest fajnie – odwzajemniasz uśmiech. – Jak na imprezę zorganizowaną na ostatnią chwilę, nie spodziewałam się takiej zabawy.

- No trzeba przyznać, że trochę się im poopóźniały terminy. I tak nieźle, że przyszło tyle osób. To pewnie dlatego, że można później nocować w pokojach.

- Tak, to jest wygodne, jeśli nie ma jak wrócić do domu.

Szatynka proponuje, żebyście usiadły na kanapach rozstawionych w korytarzu. Zgadzasz się, a po chwili kontynuujecie swój dialog.

- Nie oszukujmy się, wszyscy się tak spiją, że nawet choćby chcieli, to do domu nie wrócą – śmieje się dziewczyna.

- Tak, pewnie tak – potwierdzasz.

- Mogę cię o coś spytać? – twoja koleżanka nagle poważnieje.

- Jasne – uśmiechasz się zachęcająco.

- Czy ty i Adam jesteście razem?

- Nie.

Hania nie wygląda na przekonaną. Tylko, że ty nie kłamiesz. Nie jesteście parą. Nie rozumiesz skąd w ogóle wzięło się to pytanie, bo nie zachowujecie się jak na co dzień. Nie całujecie się, nie przytulacie, nie wykonujecie najmniejszych czułych gestów.

- Nie jesteśmy razem, naprawdę – powtarzasz.

- Nie no, w porządku. Wierzę ci. Spytałam, bo wyglądacie jakby coś między wami było. Patrzycie na siebie jakbyście byli w sobie zakochani.

Wytrzeszczasz oczy ze zdziwienia, ale szatynka rzeczywiście tak uważa. Widzisz po jej minie, że mówi ci szczerze co myśli. Nie masz jednak czasu przemyśleć jej słów, bo znajduje was wysoki brodacz.

- Myślałem, że zaginęłaś gdzieś w akcji – odzywa się z wyrzutem.

- Dramatyzujesz. Po prostu rozmawiałam z Candice.

W trójkę wychodzicie na dwór, gdzie za parę minut powitacie Nowy Rok. W tłumie odnajdujesz dwójkę Kanadyjczyków i podchodzisz do nich. Od Simaca przyjmujesz kieliszek z szampanem. Uśmiechasz się do niego z wdzięcznością. Wasze oczy się spotykają, a ty przez moment zastanawiasz się, gdzie przyszła pani Możdżonek widzi u was te zakochane spojrzenia.

- Jakbyście się chcieli całować przy składaniu życzeń, to mogę was zasłonić – proponuje Gordon.

Patrzysz na niego zdezorientowana, zaskoczona i rozbawiona jednocześnie, nie bardzo wiedząc jak zareagować na jego słowa. Najchętniej byś zdzieliła go po głowie, a później zgodziła się na ten pomysł. Mogłabyś też zaprzeczyć, że w ogóle myślicie z Adamem o jakimś pocałunku, ale okrutnie byś skłamała. Poza tym, przyjmujący dobrze wiedział co się między wami dzieje, jako jedyny na tej zabawie. No, chyba, że ktoś snuł własne domysły jak Hania.

Zabrakło wam jednak czasu na reakcję, bo zgromadzeni na tarasie uczestnicy imprezy zaczęli odliczać kolejne liczby do roku dwa tysiące czternastego. Blondyn stanął przed wami napinając mięśnie niczym jakiś ochroniarz. Parsknęłaś śmiechem, widząc jego czyny.

- Co za idiota – komentujesz.

Simac obejmuje cię w talii, przyciągając do siebie. Uśmiechasz się do chłopaka, oplatając ramionami jego szyję. Wspinasz się na palce, aby dotrzeć do jego ust. Gdy gdzieś obok siebie słyszysz chóralne „jeden!”, dotykasz jego warg, zatracając się w kolejnym pocałunku.

- Szczęśliwego Nowego Roku – mówi cicho, gdy skończyliście się całować. – Spełnienia marzeń, Candi.

***

Kiedy się budzisz, jest już południe. Chcesz się przeciągnąć, lecz szybko z tego rezygnujesz. Na twoim brzuchu spoczywa ręka, a we włosach czujesz miarowy oddech śpiącego z tobą zawodnika.

Nie tak to się miało skończyć. Przychodząc na sylwestrową zabawę do Centralnego, zdawałaś sobie sprawę, że będziecie też tam spali. Dla ciebie przeznaczona była jedynka, a Kanadyjczycy zamówili sobie pokój dwuosobowy. Wynikła jednak drobna pomyłka. Zamiast dwóch osobnych łóżek, w pomieszczeniu zastali łóżko małżeńskie. Po początkowych żartach, trzeba było rozwiązać jakoś ten problem. Chłopacy nawet nie chcieli słyszeć o wspólnym spaniu. Zaproponowałaś, że możesz się zamienić z Perrinem i odstąpić mu swój jednoosobowy pokój. Razem uznaliście, że to najlepsze wyjście z tej sytuacji.

Kiedy wsunęliście się z szatynem pod kołdrę, pocałowaliście się tylko raz. Później nawzajem życzyliście sobie dobrej nocy, przytuliliście się do siebie i zasnęliście. Żadnych dodatkowych pieszczot ani seksu.

Żadnego seksu. Miałaś idealną okazję i nie wykorzystałaś jej z własnego wyboru. A co więcej – wcale tego nie żałujesz. Po raz pierwszy w życiu obudziłaś się przy jakimś facecie po nocy podczas której nic się nie stało. Mimo to, czujesz się wspaniale. Tak jakby więcej radości dało ci tylko to, że mogłaś zasnąć w jego ramionach. To było takie… fajne. Pasowało do Adama i jego opiekuńczości. Trudno ci określić własne emocje, ale spodobały ci się one. Jakkolwiek to zdefiniować, byłaś zadowolona, że tak po prostu położyliście się razem do łóżka i poszliście spać. Przebudzenie się obok obejmującego cię szatyna traktujesz jak wymarzony prezent, który staje się wymarzonym dopiero w momencie, w którym się go dostaje.

Twoje przemyślenia przerywa Simac przytulający się do twoich pleców. Unosisz kąciki ust ku górze, ale nie odwracasz się w jego stronę.

- To dlatego wczoraj tak bardzo nie chciałeś ze mną spać – odzywasz się, udając głos przyjaciela. – Bałeś się, że twoja orientacja seksualna wyjdzie na jaw.

Kanadyjczyk parska śmiechem.

- Tak zdecydowanie – mówi jeszcze nieco zaspany. – Ale nie mów nic Candice, dobrze?

Chłopak odsuwa się od ciebie i przeciąga. Kiedy zbyt długo nie czujesz jego dotyku, przewracasz się na plecy. Siatkarz opiera się na ręce i dokładnie się tobie przygląda. Widać po nim, że dopiero co się obudził. Ciemne włosy znajdują się w nieładzie, ale oczy, choć trochę opuchnięte, wpatrują się w ciebie całkiem przytomnie.

- A więc w końcu ci się udało – stwierdza zamiast przywitania.

- Co takiego? – pytasz lekko zdezorientowana.

- Zaciągnąć mnie do łóżka.

Przez chwilę się zastanawiasz czy się roześmiać, czy go okrzyczeć za takie podejście. Doskonale jednak zdajesz sobie sprawę, że Adam tylko żartuje. Wykonujesz ruch, jakbyś chciała wyjść z łóżka.

- A racja! – rzucasz beztrosko. – To teraz już sobie mogę iść.

Po tych słowach wracasz na swoje wcześniejsze miejsce, ale twoje spojrzenie z rozbawionego zamienia się w poważne. Podpierasz się na ręce, aby zrównać się z nim wzrokiem.

- Wiesz, że to nie tak – wyznajesz.

- Wiem – potwierdza.

Szatyn kładzie się na wznak i przygarnia cię do siebie. Opierasz głowę o jego pierś, obejmując go wpół, a on otacza cię ramieniem. Nie wiesz jak długo tak leżycie, lecz w twojej głowie miota się jedno pytanie. Skoro to „nie tak”, to jak? Już od dawna nie zależy ci na zdobyciu Simaca. Co tak w zasadzie ty teraz do niego czujesz, Candice?

***

Na początku stycznia Zaksa udawała się na mecz wyjazdowy do Częstochowy. Mimo, że chłopaka nie ma tylko cztery dni, przyłapujesz się na tym, że za nim tęsknisz. Już pierwszego wieczoru, kiedy siedzisz w mieszkaniu sama, czujesz, że ci go zwyczajnie brakuje. Ten czas pozwala ci jednak zrozumieć pewną rzecz.

Kochasz Adama. Co prawda nie masz zielonego pojęcia jak zdefiniować to uczucie miłości, ale…Każda twoja reakcja na jego dotyk, każdy wasz pocałunek tak kompletnie inaczej przez ciebie odbierany. Radość tylko dlatego, że trzymaliście się za ręce. Szczęście spowodowane faktem, że po prostu obudziłaś się w jego ramionach. Jeśli to wszystko nie jest miłością, to nie masz pojęcia co nią jest.

Szatyn wraca do Kędzierzyna poniedziałkowego popołudnia. Gdy idziesz otworzyć mu drzwi, starasz się zachowywać normalnie, choć w rzeczywistości męczysz  się z podjęciem decyzji czy wyznać mu swoje uczucia. Z jednej strony chcesz powiedzieć mu co czujesz, ale z drugiej nie jesteś pewna, czy to dobry pomysł. Kanadyjczyk od razu wyczuwa jednak twój nastrój i z troską w oczach pyta co się stało.

Zerkasz niepewnie w jego szare tęczówki. Według Hani oboje patrzyliście na siebie jak zakochani, choć teraz widziałaś w nich tylko zmartwienie. Opiekuńczość zawodnika dodatkowo cię rozczula. Być może to właśnie dlatego przyznajesz się mu do prawdy.

- Chodzi o to, że chyba… - zaczynasz niezdecydowanie, lecz po chwili nabierasz śmiałości. – Kocham cię.

Wzrok Simaca na kilka sekund robi się nieobecny. Przez moment żałujesz swojego wyznania.

- Ja też – w jego oczach pojawiły się radosne ogniki. – Kocham cię, Candi – mówi, i jest to pierwsza rzecz, której się nie spodziewałaś.

Nie przypuszczałaś, że chłopak odwzajemnia twoje uczucia. Nie sądziłaś, że tak z marszu zdobędzie się na identyczne wyznanie. Druga rzecz, która cię zaskakuje, to radość zalewająca twoje serce. Nigdy nie przeszło ci przez głowę, że proste dwa słowa mogą dla ciebie tyle znaczyć i tak bardzo uszczęśliwić.

Kładziesz rękę na jego zimnym policzku i łączysz wasze usta w delikatnym pocałunku. Adam jeszcze przed chwilą przebywał na dworze. Panująca tam temperatura utrzymywała się w okolicach dziesięciu kresek poniżej zera, ale nie przeszkadza ci emanująca od niego mroźna aura. No, przynajmniej do momentu, kiedy szatyn obejmuje dłońmi twoją szyję. Jego lodowate palce w zetknięciu z ciepłą skórą wywołują gęsią skórkę. Piszczysz cicho i odsuwasz się od niego.

- Weź się z tymi rękami, jesteś zimny – fukasz, lecz Kanadyjczyk tylko się śmieje.

Siatkarz przytula cię. Obejmujesz go, nie przejmując się faktem, że tak na dobrą sprawę ciągle stoicie w progu twojego mieszkania, a Simac nawet nie ściągnął kurtki. Jeszcze raz szepczesz, że go kochasz. 

Ilość cukru w tym rozdziale przekracza wszelkie normy, a jak do tego dodać kilka poprzednich, to naprawdę mam nadzieję, że nie rzygacie tęczą. Choć muszę przyznać, że bardzo lubię takich szczęśliwych Candi i Adama! 

Wesołych świąt, moje drogie ♥