Siedem.

How would you deal if the indecisions
Eating away at the days?

Tego wtorkowego poranka od początku wszystko szło nie tak. Najpierw oparzyłaś się żelazkiem podczas prasowania, robiąc sobie blizny na palcach. Później nie dość, że spóźniłaś się do pracy, to jeszcze zapomniałaś wnieść pranie do mieszkania. Przez kilka godzin stało ono na balkonie i nie byłoby w tym nic niewłaściwego, gdyby nie fakt, że około południa zaczął padać deszcz, mocząc wszystkie ciuchy. A na koniec dnia… Sama nie wiesz co z tej kaskady zdarzeń było najgorsze.

Tradycyjnie wybierasz się z Adamem na wieczorny spacer o dwudziestej. Powoli się odprężasz. W jego towarzystwie zawsze tak się działo. A może po prostu chodzi o to, że możesz z kimś porozmawiać i dzięki temu oderwać myśli od problemów. Zamiast na swoich niepowodzeniach skupiasz się nad opowieściami chłopaka.

W zasadzie powoli zapominasz o swojej serii niepowodzeń. Jesteś coraz bardziej rozluźniona i częściej się uśmiechasz. Do momentu, w którym z nieba nagle lunął deszcz. Ogromne krople w mgnieniu oka moczą twoje ubrania i niszczą twój dopiero co odzyskany dobry humor.

- Kurwa, serio? – pytasz retorycznie z irytacją.

- Candi, nie przesadzaj – uspokaja cię środkowy.

Z zaskoczeniem stwierdzasz, że szatyn złapał cię za dłoń. Razem biegniecie, aby schronić się przed deszczem. Czujesz się jak w jakimś filmie. Ucieczka pod zadaszenie trzymając się za ręce? No jak w mordę strzelił scena z jakiegoś głupiego romansidła. Brakowało tylko pocałunku wśród wody lejącej się z chmur.

Kiedy wpadacie do swojego bloku, jesteście całkowicie przemoczeni. Psy otrząsają się, ochlapując was kolejnymi kroplami deszczu. W przeciwieństwie do ciebie siatkarz wydaje się rozbawiony tym wszystkim. No i wciąż nie puścił twojej dłoni. Jakieś dwa miesiące temu taka sytuacja uszczęśliwiłaby cię. Dzisiaj czujesz się dziwnie. Przecież tylko się przyjaźnicie. Przyjaciele nie chwytają się za ręce. Gordon nigdy nie zrobił niczego w tym stylu. Głupio było ci jednak jakoś skomentować ten gest albo się od niego odsunąć. Nie wiedząc co zrobić, postanawiasz po prostu na niego nie patrzeć. Liczyłaś, że chłopak domyśli się o co ci chodzi.

Zamiast tego, czujesz, że Simac unosi twoją rękę. Zdziwiona patrzysz na niego, śledząc jego ruchy. Kanadyjczyk przygląda się twojej dłoni i przejeżdża kciukiem po opuszkach twoich palców, w miejscu w którym oparzyłaś się rano żelazkiem.

Najbardziej niezręczny jest dreszcz przebiegający przez całe twoje ciało: od stóp, wzdłuż kręgosłupa, aż po czubek głowy. Musiał to zauważyć. Zatelepało tobą jakbyś dostała ataku padaczki.

- Co ci się stało? – pyta, ale o ślady oparzeń.

Unosisz głowę, krzyżując się z nim wzrokiem. W twojej klatce piersiowej na chwilę pojawia się wielkie, nieokreślone coś, a w głowie panuje pustka. Niby rozumiesz o co cię pytał, a jednocześnie nie masz pojęcia co mu odpowiedzieć. Tak jakbyś nie potrafiła złożyć zdania. Potrzebujesz kilku sekund, by się ogarnąć.

- Nic takiego – wzruszasz ramionami. – Po prostu miałam zły dzień.

- To znaczy? Albo wiesz co, idź się do domu przebrać i wpadnij do mnie – proponuje. – Dlaczego nic wcześniej nie mówiłaś? Ja gadałem jak najęty, trzeba było mi przerwać!

Próbujesz protestować, ale Adam kompletnie to ignoruje. Widzisz, że jest przejęty i zaniepokojony. W zasadzie to słodkie, że się o ciebie troszczy. Jeszcze nigdy nikt cię tak nie traktował. To pewnie dlatego, że do tej pory posiadałaś niewielu przyjaciół. Każde tego typu doświadczenie jest dla ciebie nowością oraz małym zaskoczeniem. Czasami masz wrażenie, że przy swoim sąsiedzie na nowo uczysz się człowieczeństwa.

Ostatecznie spotykacie się w jego mieszkaniu. Opowiadasz szatynowi o niepowodzeniach całego dnia, a on pociesza cię i każe niczym nie przejmować. Nie potrzebowałaś tego wszystkiego, bo sama doskonale wiesz, że ten pech jest tylko chwilowy. Było jednak miło usłyszeć to z jego ust. Tym bardziej, że wiedziałaś, że siatkarz się nad tobą nie lituje, lecz po prostu współczuje. Dla ciebie różnica między tymi dwoma uczuciami jest kolosalna.

Gdy żegnasz się z Simacem i opuszczasz jego mieszkanie, masz całkiem niezły humor. Jednak już godzinę później znowu się denerwujesz. Leżąc w łóżku w kółko odtwarzasz sytuację, kiedy chłopak delikatnym ruchem dotknął twoich oparzeń. Wspominasz swoją reakcję na ten gest i chwilę, w której popatrzyłaś mu w oczy. I jeszcze tak trochę rozczulasz się nad jego troską o ciebie. Ani trochę ci się to nie podoba. Nie wiesz o co w tym wszystkim chodzi. Wkurzasz się, bo nigdy tak się nie zachowywałaś. Nie rozpamiętywałaś takich chwil. No i zdecydowanie nie powinnaś się roztkliwiać tylko dlatego, że ktoś cię dotknął czy coś w tym stylu.

***

Na początku grudnia Zaksa udawała się na mecz wyjazdowy w ramach Ligi Mistrzów. Ich przeciwnikiem był jakiś belgijski zespół. Tradycyjnie umawiasz się z Kanadyjczykiem, że puści ci strzałę kiedy wyląduje w Belgii, a później kiedy wróci do kraju. Początkowo wszystko idzie dobrze. Chłopak dzwoni do ciebie, gdy wtorkowego wieczoru znalazł się na miejscu. W środę wieczorem odbywa się mecz, więc kolejnego poranka zespół udaje się w drogę powrotną. Dostajesz nawet smsa z informacją, że Adam wraz z drużyną właśnie wchodzi na teren lotniska. Wiesz, że powinnaś się spodziewać kolejnego odzewu jakoś za dwie godziny. Problem w tym, że po upływie tego czasu, twój telefon milczy.

Nie przejmujesz się tym. Przypuszczasz, że szatyn jest zajęty szukaniem swojego bagażu albo też odprawa celna się przedłużyła. Przecież nieraz opowiadał ci o kłopotach jakie spotykały go na lotniskach. Z racji swojego zawodu często przydarzały się mu tego typu doświadczenia. Kiedy jednak minęły dwie i pół godziny od jego wiadomości, a Simac nadal nie daje znaku życia, zaczynasz się niepokoić. Powinien się już odezwać.

Kolejne trzydzieści minut jeszcze jakoś się trzymasz. Gdzieś z tyłu twojej głowy krążą nieprzyjemne myśli, ale jesteś w stanie zająć się codziennymi sprawami. W końcu czarne scenariusze powoli, ale konsekwentnie przejmują nad tobą kontrolę. Próbujesz je zagłuszyć poprzez zabawę z psami, lecz widok czarnego labradora tym bardziej przypomina ci o jego właścicielu. Chwilę później wkładasz do uszu słuchawki, pozwalając by muzyka rozsadziła ci czaszkę od środka, jednak to również nie pomaga. Piosenki, które uwielbiałaś, nagle stały się zbiorem bezładnych, momentami wręcz irytujących, dźwięków.  

Wpatrujesz się w swój telefon jakbyś chciała siłą woli sprawić, że rozbrzmi się znajomy utwór Muse, który masz ustawiony jako dzwonek. Samo zaklinanie rzeczywistości i błagalny wzrok nie wystarczają. Komórka milczy, a ty systematycznie wpadasz w coraz gorszy nastrój.

Przez dobre pięć minut (które dla ciebie wydają się wiecznością) walczysz sama ze sobą, zastanawiając się, czy będzie przesadą jeśli do niego zadzwonisz. Nie chcesz wyjść na panikarę albo natręta, a jednocześnie naprawdę się martwisz. Boisz się, że coś mu się stało. Zawsze dotrzymywał waszej umowy, dlatego ta cisza jest tym bardziej dobijająca.

Kolejne kilka minut bawisz się telefonem. Na przemian prawie wybierasz jego numer i odrzucasz komórkę w bok. Później znowu łapiesz ją w dłoń, trzymając palec nad zieloną słuchawką, by po chwili nacisnąć czerwoną. Powtarzasz ten cykl parę razy, ale nie decydujesz się wykorzystać urządzenia w wiadomym celu.

Tylko chwilowo. Gdy uświadamiasz sobie, że siatkarz od prawie godziny powinien być już na krakowskim lotnisku, a ty wciąż nie dostałaś od niego żadnego znaku życia, porzucasz wszelkie wątpliwości i głupie dbanie o pozory. Już nie przejmujesz się co sąsiad sobie o tobie pomyśli. Martwiłaś się o niego. Zawsze on się o ciebie troszczył, więc dzisiaj będzie na odwrót. Dzwonisz do niego i przeżywasz zaskoczenie.

Myślałaś, że nie możesz bać się bardziej. Kiedy jednak zamiast sygnału słyszysz prośbę, aby nagrać się na pocztę głosową, czujesz jak strach oplata twoje serce i zaciska na nim swoje paraliżujące macki. Niepokój sprzed minuty wydaje ci się dziecinny w porównaniu z obecnymi emocjami. Przygniatały cię. Zamknęły w klatce negatywnych uczuć i nieustannie zmniejszały jej rozmiary.

Adam ma wyłączoną komórkę. Krew szybciej płynie w twoich żyłach. Nie potrafisz wysiedzieć w jednym miejscu i krążysz po mieszkaniu. Nie chcesz tego, lecz cały czas wymyślasz co się mogło stać. Każda kolejna opcja jest gorsza od poprzedniej. Może pogoda nie dopisała albo samolot miał awarię i pilot musiał awaryjnie lądować. Może lot się opóźnił. Albo po prostu Zaksa spóźniła się na odprawę i czekała na następny lot.

Tylko, że we wszystkich tych sytuacjach chłopak dałby ci znać, że wróci później. Nie masz ochoty słuchać własnych myśli, ale one samoistnie pojawiają się w twojej głowie. Może samolot miał jakieś turbulencje. Może się gdzieś rozbili. Może pilot źle wylądował. Może nastąpił atak terrorystyczny.

Atak terrorystyczny! Czy można wyobrazić sobie coś głupszego? Pewnie nie, lecz w tamtym momencie każda opcja była dla ciebie mocno prawdopodobna. Może wylądowali w Krakowie, ale ktoś ich tam napadł i przetrzymywał jako zakładników? Albo samolot został uprowadzony przez jakąś mafię? Może leciał z nimi jakiś szaleniec i wszystkich pozabijał?

Ze strachu zaczyna cię boleć brzuch. Włączasz telewizję, choć w zasadzie nie wiesz czy bardziej czekasz na jakieś informacje o katastrofie lotniczej czy liczysz na to, że nie będzie o tym mowy.

Znowu do niego dzwonisz i znowu odzywa się poczta głosowa. W przebłysku nagłej inteligencji wybierasz numer Gordona. Nie wiesz jakim cudem nie wpadłaś na to szybciej. Wyrzucasz sama sobie, że jesteś idiotką, nie próbując się nawet usprawiedliwiać, że niepokój odebrał ci zdolność racjonalnego myślenia.

Najgorsze jest to, że Perrin też ma wyłączoną komórkę. I znowu twój strach wkracza na wyższy poziom. Nie posiadasz numeru żadnego z kolegów tej dwójki. Nie masz żadnej alternatywy. Jeśli nie uda ci się skontaktować z Kanadyjczykami, pozostanie ci jedynie martwienie się.

Zaczynasz wariować. W równych odstępach dziesięciu minut dzwonisz najpierw do Simaca, a później do Gordona. Za każdym razem trafiasz na znienawidzoną pocztę głosową. Czarne scenariusze kłębią się w twojej głowie. Umierasz z przerażenia i z każdą kolejną minutą jest gorzej. Pojawia się też nowe uczucie. Złość.

Na przemian boisz się i wkurzasz. Przyrzekasz, że gdy szatyn w końcu wróci do domu, powyrywasz mu włosy z głowy. Pojedynczo. A później go zabijesz, zakopiesz w lesie, ożywisz i jeszcze raz zabijesz. Co on sobie w ogóle wyobraża, że nie daje ci znać co się z nim dzieje?! Pewnie wróci cały uszczęśliwiony, mając totalnie gdzieś twoje uczucia. Nienawidziłaś go za to, że cię tak maltretował.

Potem znowu zaczynasz się niepokoić. I tak w kółko. Strach – złość, strach – złość.

A do tego wszystkiego cały czas towarzyszy ci nadzieja, że nic się nie stało i że wszystko skończy się dobrze.

W zasadzie chciałam tylko powiedzieć, że opis emocji Candice, kiedy czeka i martwi się o Adama jest moim najdłuższym opisem ever. Serio, nigdy nie pisałam nic tak długiego na jeden, określony temat. Sama jestem zaskoczona, że przyjęło to takie rozmiary i... mam nadzieję, że Was nie zanudziłam.