Sześć.

You say that I’m kinda difficult
But it’s always someone else’s fault

- Adam… - zatrzymujesz się i patrzysz w jego szare tęczówki. – Mi niczego nie brakuje, ani nikogo nie będę szukać. Ja po prostu mam taki styl życia. Wiem, że mało komu się to podoba, tobie pewnie też nie. Masz dwa wyjścia: albo to akceptujesz i nie prawisz mi wykładów, albo nie i kończymy znajomość.

Musiałaś postawić sprawę jasno. Może i zależało ci na jego przyjaźni, lecz nie mogłaś pozwolić, żeby panoszył się w twoim świecie. Miałaś swoje priorytety, a wolność wciąż zajmowała pierwsze miejsce.

- Okej – zgadza się. – W takim razie koniec z wykładami.

Uśmiechasz się do niego. Cieszy cię, że podjął właśnie taką decyzję. I cieszy cię, że się nie wahał. Widocznie nie tylko tobie zależało na tej znajomości.

- A powiesz mi jak to wszystko się zaczęło?

- Z tym chodzeniem do klubów? – upewniasz się, a Kanadyjczyk kiwa głową. – Pierwszy raz weszłam na dyskotekę w gimnazjum. Na początku chodziło tylko o zabawę. W trzeciej klasie zgadałam się z koleżanką z równoległej klasy, Pauliną. Ona mi pokazała, że impreza może mieć inne oblicze. I spodobało mi się. Później poznałam inne dziewczyny, które też lubiły wyrywać chłopaków. Stworzyłyśmy paczkę, zaczęłyśmy jeździć na dyskoteki razem. Aż do dziś.

- Ta Paulina cię sprowadziła na złą drogę. To nie był twój pomysł.

- Ale moja decyzja – mówisz sucho. – Miało być bez kazań.

- To nie było kazanie tylko opinia – zauważył.

- No dobra – zgadzasz się.

Przez chwilę spacerujecie w milczeniu. Dręczy cię jedno pytanie i cały czas zastanawiasz się czy je zadać. Boisz się usłyszeć odpowiedzi, a jednocześnie jesteś jej ciekawa. W końcu jednak to drugie zwycięża, więc odzywasz się niepewnie:

- Bardzo straciłam w twoich oczach?

- Przez to, że opowiedziałaś mi o swoim stylu życia? – zerka na ciebie. – Candi, ja wiedziałem, że tak się zachowujesz. Chciałem tylko zrozumieć dlaczego. Więc odpowiadając na twoje pytanie: nie, nie straciłaś.

Nie do końca zadowala cię wypowiedź szatyna. Nadal nie wiedziałaś na czym stoisz. Nie znałaś jego opinii. Nie zdobywasz się jednak na odwagę, aby spytać go wprost co o tobie myśli. Zupełnie jak nie ty.

***

Rozpoczął się październik, a wraz z nim rozgrywki ligowe oraz twoje studia. W twoich rozmowach z Simacem częściej pojawiają się te dwa tematy. On opowiada ci o zbliżających się meczach PlusLigi i przeciwnikach Zaksy, a ty jemu mówisz o wykładowcach, z którymi masz zajęcia w nowym semestrze. Po kilku pogawędkach na nowo zaczynasz orientować się w siatkówce. Rok temu o taką wiedzę zadbał Gordon, a teraz dołączył do niego twój sąsiad.

Nowy rok akademicki jest też okazją do tego, aby chłopak po raz pierwszy zaopiekował się Simbą. Na pierwszy weekend października miałaś zaplanowany zjazd. Od początku jednak nie wątpiłaś, że poradzi sobie świetnie i rzeczywiście nie myliłaś się.

Drugi weekend był z kolei ważny dla zawodnika. W sobotę Zaksa rozgrywała pierwszy mecz sezonu. Mimo, że Adam się do tego nie przyznawał, widziałaś po nim, że jest tym wydarzeniem nieco podekscytowany i zestresowany jednocześnie. Najlepszym dowodem na to był fakt, że na porannym spacerze Kanadyjczyk ani razu nie wspomina o grze. Zupełnie jakby nie miał nic wspólnego ze sportem.

- Na pewno wygracie – odzywasz się, gdy kierujecie się już do domu. – Jutro mi powiesz jak było.

- Jutro? – powtarza zdziwiony. – Przecież będziemy się widzieć dzisiaj. Do ósmej ten mecz już dawno się skończy i wrócę do mieszkania.

- Tak wiem. Miałam na myśli to, że idę dzisiaj na imprezę i dlatego wyprowadzę Simbę jakoś wcześniej.

- No spoko, to widzimy się jutro wieczorem – uśmiecha się.

- Jutro rano – poprawiasz go.

- A wstaniesz? – rzuca ci rozbawione spojrzenie.

- Zawsze wstaję! – prychasz.

Szatyn wygląda i zachowuje się jakby nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia. Czemu spodziewałaś się spojrzenia pełnego wyrzutu albo jęku zawodu? Przecież on wie jak się zachowujesz. Obiecał ci, że nie będzie się wtrącał do tej części twojego życia. Powinnaś być zadowolona, że zareagował w taki, a nie inny sposób. Dlaczego więc czujesz się źle?

Kilka minut później rozstajecie się, lecz twoje myśli przez cały dzień krążą przy środkowym. Jest ci jakoś… dziwnie. Nie potrafisz tego zidentyfikować. Miotasz się po pokojach z kąta w kąt, czując, że coś zrobiłaś źle. W przeciągu sześciu czy siedmiu godzin krystalizuje się w tobie plan. I kiedy już w końcu wiesz jak się zachować, jesteś nieco przerażona własnym pomysłem. On był niedorzeczny. Nigdy nic takiego nie miało miejsca. To po prostu jakaś… abstrakcja. Ale zdawałaś sobie sprawę, że trafiłaś w sedno.

Musiałaś zrezygnować z imprezy. Mimo, że zdobywanie facetów było twoją ulubioną rozrywką, dzisiaj nie powinnaś sobie na nią pozwolić. Tylko w ten sposób mogłaś uspokoić swoje emocje, choć nie umiałaś ich nazwać. Nie miałaś wyrzutów sumienia, chodziło o coś innego. Czułaś, że to z Adamem masz spędzić dzisiejszy wieczór. Przecież to był dla niego ważny dzień. Ale w tym wszystkim było jeszcze coś. Jeśli rzeczywiście odmówisz pójścia na imprezę, nie zrobisz tego dla niego, tylko dla siebie. To nie Simac potrzebował ciebie. Było na odwrót. To ty chciałaś się z nim spotkać zamiast wyrywać nieznajomych na jedną noc. Świadomość tego faktu ciąży. Nie wiesz jak to interpretować, lecz wiesz, że nigdy się tak nie zachowywałaś. Jeśli rzeczywiście to zrobisz, coś się nieodwracalnie zmieni w twoim życiu. Nawet, jeżeli będzie to jednorazowy incydent.

Bałaś się podjąć decyzję. Wahałaś się między tym co dyktował ci rozum, a tym, co nakazywało serce. I w ogóle, co powiedziałabyś Paulinie? Prawdę? Przyjaciółka by cię wyśmiała, a nie chciałaś tego. Byłaś taka sama, tylko ten jeden, jedyny raz…

Candice, czy wiesz, że plączesz się w swoich rozmyślaniach?

***

Mina środkowego cię rozkłada na łopatki. Parskasz śmiechem i posyłasz mu uśmiech.

- Siemka! – witasz się radośnie.

- Candi? Miałaś być na imprezie.

- Miałam – zgadzasz się, zamykając za sobą drzwi.

- Komuś coś się stało?

- Nie. Po prostu zrezygnowałam – przyznajesz, nonszalancko wzruszając ramionami.

Przywołujesz maskę obojętności. No bo przecież nie przyznasz mu, że cały dzień dręczyłaś się co zrobić z tym fantem. Co to to nie!

- Źle się czujesz? – zapytał z troską.

- Właśnie tak powiedziałam Paulinie Wyszłoby na to samo, gdybym jej wyznała, że nie mam ochoty jechać na tą dyskotekę – wyjaśniasz.

Chłopak patrzy na ciebie nieufnie. Ewidentnie nie kupił twojego kłamstewka.

- Ty nie masz ochoty?

- Wolałam spotkać się z tobą – przyznajesz w końcu. – To źle? Miałeś w końcu pierwszy mecz sezonu, to dosyć ważne, no nie? I zdarza się tylko raz, a na imprezę mogę iść codziennie.

Uśmiech Kanadyjczyka wynagradza ci wszystkie nieprzyjemne chwile tego dnia. Widzisz, że cieszy się, że z nim jesteś. Oczywiście, zdajesz sobie sprawę, że wszystko rozgrywa się na stopie przyjacielskiej, ale tobie przecież zależy na waszej przyjaźni.

- Świetnie, że się widzimy – stwierdza. – Paulinie naprawdę powiedziałaś, że się źle czujesz?

- Nie bierz tego do siebie – prosisz. – Ona by nie zrozumiała. Gdybym jej powiedziała, że chcę porozmawiać z tobą, ona i tak uznałaby, że źle się czuję. Nie wiem, czy uwierzysz, ale Paulina jest jeszcze większą imprezowiczką niż ja. Jest jeszcze bardziej niereformowalna.

- W porządku. To co, opowiedzieć ci o meczu? – proponuje.

- No jasne!

***

Miałaś rację. Jedna niewinna decyzja zmieniła więcej niż mogłaś przypuszczać. Od kiedy zrezygnowałaś tamtej soboty z imprezy na rzecz rozmowy z Simacem, zaczęłaś inaczej patrzeć na zabawę z koleżankami. Nie byłaś na imprezie (co wcześniej w ogóle nie mieściło ci się w głowie, że mogłabyś ją odpuścić), a świat się nie zawalił. Gdy później Paulina mówiła ci co przegapiłaś, wcale nie umierałaś z zazdrości. A wręcz utwierdziłaś się w przekonaniu, że podjęłaś dobrą decyzję. Na tamtej dyskotece nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego. Wszystkie były do siebie podobne. Jasne, że się dobrze na nich bawiłaś, ale… z Adamem przecież też nie było nudno. Stopniowo coraz częściej rezygnowałaś z tych wyjazdów. Wymyślałaś coraz lepsze wymówki: praca, nauka, złe samopoczucie, awarie w mieszkaniu… Zaskakiwała cię własna kreatywność. Co prawda bałaś się momentu gdy Paulina albo któraś z dziewczyn zorientuje się w twoich kłamstwach. Nie za bardzo wyobrażałaś sobie jak im przyznać, że robisz to dla przyjaciela. Wiedziałaś, że tego nie zrozumieją, ale nie chciałaś też się z nimi kłócić. Byłaś w potrzasku i miałaś nadzieję, że to wyznanie prawdy nigdy nie nastąpi.

W końcu jednak wpadłaś na genialny pomysł. Sprzedałaś Paulinie jeszcze jedno kłamstwo. Powiedziałaś jej, że ze względu na problemy finansowe musisz całkowicie zrezygnować z imprezowania. Przyjaciółka uwierzyła i tak oto jakoś w połowie listopada uwolniłaś się od wyjazdów. 

Jakoś strasznie szybko wszystko tu się dzieje... Dopiero co Candi próbowała zaciągnąć Adama do łóżka, a teraz rezygnuje dla niego z imprez. Nie jestem przyzwyczajona do tak szybkiego rozwoju akcji (w moich wielowątkowych opowiadaniach czasami trzeba czekać dziesięć rozdziałów aż dana para się w ogóle ze sobą zapozna), ale mam nadzieję, że Wam to nie przeszkadza :)