Pięć.

Beauty queen on a silver screen
I’m living life like I’m in a dream

- Nie.

W pierwszej chwili nie rozumiesz co dokładnie ma na myśli. Jednak coś w wyrazie jego twarzy powstrzymuje uśmiech rozkwitający na twoich ustach.

- Candice, daruj sobie te sztuczki – mówi poważnie. – Nie będę twoją kolejną zdobyczą.

Szatyn wychodzi z mieszkania nie oglądając się za siebie. Przez dobre piętnaście minut nie ruszasz się z miejsca. Jesteś w szoku. Masz totalny mętlik w głowie i tak naprawdę to na początku nie myślisz o niczym. Gdy w końcu zeskakujesz ze stołu, idziesz posprzątać kuchnię. Potem bierzesz krótki prysznic i przebierasz się w suche, czyste rzeczy. Dopiero wtedy siadasz na kanapie, próbując zrozumieć słowa Simaca.

Tak jakby tutaj było coś do rozumienia. Doskonale wiesz, że cię przejrzał. Zapowiedział ci, że nie da się namówić ani na pocałunki, ani tym bardziej na seks. Co więcej, zdawał sobie sprawę, iż obrałaś sobie go za swój cel. Wiedział, że lubisz zdobywać facetów i wiedział, że znajduje się na twojej liście. Miałaś wrażenie jakby ktoś obnażył twoją duszę, a to nie było miłe uczucie.

Dysponowałaś trzema dniami na rozwiązanie tego problemu. Musiałaś zdecydować co robić dalej: mimo wszystko go zdobyć, odpuścić, zemścić się? Każda z tych opcji wydawała się niedorzeczna. Mogłaś próbować go dalej podrywać, ale po co? Widziałaś jego złość (bo teraz już wiesz, że ogień w jego oczach to nie było pożądanie, a złość). Widziałaś jak na ciebie patrzył. Zdajesz sobie sprawę z tego, że chłopak nie żartował i naprawdę nie zamierzał ci ulec. Wszelkie wysiłki, aby to zmienić, nie tylko zakończą się porażką, ale też mogą sprawić, że Adam cię znienawidzi. A tego chyba nie chciałaś. Polubiłaś go. Owszem, chciałaś go zaciągnąć do łóżka, lecz lubiłaś go. W zasadzie, na samym początku, kiedy jeszcze nie byłaś tak stanowcza w swoich działaniach, potrafiliście ze sobą rozmawiać w taki sposób, że nigdy się nie nudziłaś. Może warto powrócić do tamtej relacji? Nie chciałaś się na nim mścić.

Postanawiasz odpuścić, choć takie działania też niezbyt do ciebie pasowały. Uznajesz jednak, że to najlepsze wyjście z tej całej sytuacji. Obiecujesz sobie, że jeśli kiedyś nadarzy się odpowiednia okazja, to jej nie zmarnujesz. W głębi duszy zdajesz sobie jednak sprawę, że żadnej okazji nie będzie. Czyli i tak wszystko sprowadzało się do rezygnacji ze sportowca.

Candice, czy wiesz, że w dniu, w którym przestałaś o niego walczyć, zdobyłaś go?

***

- Przepraszam.

Tak brzmi twoje pierwsze słowo, gdy zobaczyłaś Adama stojącego u twych drzwi. Nie powitałaś się z nim, nie spytałaś jak minęła podróż, tylko przeprosiłaś go. Co prawda nie wstydzisz się tego, co robiłaś – po prostu taka już jesteś. Ale na serio było ci przykro, że swoim zachowaniem doprowadziłaś go do złości. Przecież nie chciałaś. Nie brałaś pod uwagę tego, że możesz go w jakiś sposób zranić, zbyt bardzo skupiona na sobie i własnych celach. Byłaś egoistką, lecz to akurat wiedziałaś od paru dobrych lat.

- Przepraszam, że tak cię traktowałam – powtarzasz. – Ja… nie wiem, czy mi uwierzysz, ale obiecuję, że to się więcej nie wydarzy.

Z zaskoczeniem zauważasz, że się stresujesz. Pomijając fakt, że to jedne z niewielu przeprosin w twoim życiu, naprawdę chcesz, żeby siatkarz ci wybaczył. Nie poznajesz samej siebie. Od kiedy to tobie zależy? Zawsze było na odwrót.

- Candice – chłopak posyła ci ciężkie spojrzenie. – Ja cię lubię… o ile nie próbujesz mnie zaciągnąć do łóżka.

Nie wiesz czy masz się roześmiać po tym wyznaniu, czy skulić się w sobie.

- Już nie będę próbować – przyrzekasz.

- To dobrze – uśmiecha się do ciebie. – Scooby był grzeczny?

- Jak zawsze!

***

Zastanawiasz się co ci Kanadyjczycy takiego w sobie mają, że potrafisz się z nimi zaprzyjaźnić. Najpierw Gordon, teraz Simac. Z oboma zawodnikami umiałaś rozmawiać i zachowywać się wobec nich normalnie, bez żadnego uwodzenia. Co prawda, tego drugiego próbowałaś zdobyć, ale już wszystko było normalnie. Mogłaś porównywać swoje relacje z każdym z nich i liczba podobieństw zdecydowanie się zwiększyła od kiedy szatyn wytknął ci, że wie o twoich zamiarach wobec niego i kiedy się pogodziliście. To jednak nie znaczy, że przyjaźń z Perrinem i Adamem jest identyczna.  Dostrzegałaś kilka ewidentnych różnic.

Po pierwsze szczerość. Przy blondynie było jakoś łatwiej. Bez oporów przyznawałaś mu się do swojego zachowania podczas imprez albo chwaliłaś się facetami, których udawało ci się wyrwać. Ze środkowym wyglądało to inaczej. Wcale nie poruszałaś tego tematu, choć on przecież dobrze wiedział jaka jesteś. Nie masz pojęcia z czego to wynikało.

Poza tym, musiałaś przyznać jeszcze jedną rzecz. W jakiś przedziwny sposób zależało ci, żeby sąsiad z piętra wyżej myślał o tobie dobrze. Uświadomiłaś to sobie jednego wieczoru, gdy szatyn zaczął drążyć temat twojego imprezowania.

- Candi, dlaczego ty to robisz? – zapytał znienacka. – Dlaczego tak się zachowujesz na dyskotekach? Przecież taka nie jesteś.

Nienawidziłaś tego wyrażenia. „Przecież taka nie jesteś”. Słyszałaś je w swoim życiu zbyt często. Przy każdej nowopoznanej osobie. „Przecież taka nie jesteś”. Tak jakby to był jakiś argument.

Bo właśnie taka byłaś. Byłaś egoistyczną suką wykorzystującą wszystkich dookoła, nie zważając na konsekwencje. Czułaś się bardziej sobą na imprezach, gdy mogłaś zakręcić się obok jakiegoś przystojnego mężczyzny, niż w trakcie banalnych rozmów ze znajomymi.

„Przecież taka nie jesteś”. Zazwyczaj reagowałaś na takie słowa agresją. Ale nie dzisiaj. Nie na niego. Zamiast złości, wykazujesz mieszankę wstydu i zaciekawienia.

- Co masz na myśli?

- To, że mam wrażenie, że poznałem dwie zupełnie inne dziewczyny. Jedną zepsutą, która nie dba o niczyje uczucia i chce tylko dobrze się bawić. A drugą taką, która jest naprawdę sympatyczna oraz fajna.

Milczysz, nie wiedząc jak skomentować jego słowa. Dociera do ciebie, że jest w nich trochę racji, ale nie masz pojęcia jak to wszystko interpretować. Nigdy się nie zastanawiałaś nad tym, jak różne przywdziewasz maski w życiu codziennym i na imprezach. Zauważasz, że Kanadyjczyk patrzy na ciebie wyczekująco, więc wzruszasz ramionami.

- Po co to robisz? – powtarza pytanie. – Przecież świetnie poradziłabyś sobie w życiu bez tej gorszej wersji ciebie.

Właśnie wtedy uświadamiasz sobie, że prawda może zmienić nastawienie Adama wobec ciebie i że nie chcesz, żeby oceniał cię źle. Nie potrafisz tego wytłumaczyć. Nie zależało ci na opinii innych, a w przypadku chłopaka jest kompletnie na odwrót.

- Wiem, że to okropne, co powiem – odzywasz się, wbijając wzrok w Simbę – ale ja to po prostu lubię. Lubię chodzić na imprezy, wyrywać facetów, mieć tą świadomość, że im się podobam. A i tak najlepsza jest ta adrenalina, kiedy przechodzę przez te wszystkie etapy: namierzenie celu, zwrócenie na siebie uwagi, zdobycie go. Później już jest tylko czas na miły wieczór.

Nie odrywasz spojrzenia od swojego psa. Nie chcesz widzieć miny sportowca. Na pewno tobą gardził. W zasadzie nie zdziwiłabyś się, gdyby zawrócił, zrywając z tobą wszelkie kontakty. Jakby na to nie patrzeć, on też niedawno był na twoim celowniku.

- A może tobie po prostu brakuje miłości? – wysunął teorię Simac, a ty parskasz śmiechem.

- Wiesz co, to jeszcze lepsze niż to, co wymyślił Gordon. On twierdził, że mogę zrezygnować z imprezowania i poszukać normalnego chłopaka.

„Brakuje ci miłości”, też coś!

- No, to w zasadzie też jest słuszne spostrzeżenie.

- Adam… - zatrzymujesz się i patrzysz w jego szare tęczówki. – Mi niczego nie brakuje, ani nikogo nie będę szukać. Ja po prostu mam taki styl życia. Wiem, że mało komu się to podoba, tobie pewnie też nie. Masz dwa wyjścia: albo to akceptujesz i nie prawisz mi wykładów, albo nie i kończymy znajomość. 

Pamiętam jak pod drugim rozdziałem połowa z Was użyła stwierdzenia "biedny Adam" :D Cóż, jak widzicie, Adam doskonale potrafi zadbać sam o siebie i sztuczki Candice go nie złamały. Choć biorąc pod uwagę Wasze opinie pod poprzednim rozdziałem, zastanawiam się przez chwilę czy go trochę nie wyidealizowałam, ale... nie bez powodu Adam ma w swoją metryczkę (czyli zakładkę o bohaterach :D) wpisane słowo "romantyk" ;)