Cztery.

I know I’ve got a big ego
I really don’t know why it’s such a big deal

Minął prawie miesiąc. Kilkadziesiąt długich, kompletnie nieowocnych dni. Na imprezach zdobywałaś wszystkich, lecz ten, który zajmuje pierwsze miejsce na twojej liście, nie złamał się ani odrobinę. Te wspólne wyprowadzenie psów, wyzywające stroje, drobne kokieteryjne gesty – nic na niego nie działało. Zachowywał się tak, jakby zależało mu jedynie na twojej przyjaźni. Ewidentnie było widać, że chce się z tobą kolegować, a nie pójść do łóżka. Nie przekraczał granicy między koleżeństwem a intymnością, mimo, że ty przekraczałaś ją nieustannie.  Pozostawał całkowicie na ciebie obojętny. Czułaś narastającą złość. Jak długo masz jeszcze na niego czekać? Cały czas starałaś się jak jeszcze nigdy w swoim życiu, a wszystkie próby brały w łeb. Jesteś tykającą bombą zegarową. Oczywiście, nie zamierzasz się poddać, ale frustracja coraz częściej dawała o sobie znać.

W połowie września zespół Zaksy wyjeżdżał do Warszawy rozegrać Memoriał Wagnera. Chłopak po raz pierwszy zostawiał Scooby’ego pod twoją opieką. Poradziłaś sobie całkiem nieźle, bo pies był znacznie bardziej skory do współpracy niż jego właściciel. Planowałaś jednak przyszykować Adamowi specjalne powitanie. Nie miałaś pojęcia czy drużyna wygrała ten turniej czy też nie, ale wiedziałaś, że wracają w poniedziałek, około dziewiętnastej.

Od wpół do siódmej czatujesz przy oknie. To trochę nużące zajęcie, ale perspektywa seksu z Kanadyjczykiem wynagradza ci wszelkie niedogodności. W końcu, jakieś trzydzieści minut później zauważasz auto szatyna. Biegniesz do łazienki, ściągając po drodze wszystkie ubrania. Wskakujesz pod prysznic, dokładnie spłukujesz wodą całe ciało i pospiesznie wycierasz się ręcznikiem. Następnie zakładasz swoją najlepszą bieliznę i jedwabny, kusy szlafrok.  Wyrabiasz się w sam raz, bo właśnie słyszysz dzwonek do drzwi. Spokojnie wychodzisz z łazienki, zbierając porozrzucane ciuchy. Już się nie spieszysz. Po chwili dzwonek odzywa się jeszcze raz.

- Moment! – krzyczysz, układając ubrania na pralce.

Idziesz otworzyć szatynowi. Stajesz przed nim pewna siebie z nieco uwodzicielskim uśmiechem. Czujesz radosne podniecenie, kiedy jego oczy szybko wędrują z góry do dołu po twoim ciele. Zauważasz jednak, że robi to tylko raz, a jego mina nie wyraża kompletnie nic.

- Właśnie miałam brać prysznic – wyznajesz.

- Widzę – odpowiada, a ton jego głosu nie zdradza żadnych emocji. – Wezmę Scooby’ego i nie będę ci przeszkadzał.

Twoja szansa wymyka się z rąk. Irytujesz się, ale nie poddajesz. Łapiesz go za rękę i wciągasz do mieszkania. Odległość między wami zmniejsza się do paru milimetrów.

- No przestań, musisz przecież pozabierać wszystkie jego rzeczy. No i chyba poopowiadasz mi jak było na wyjeździe? Albo przynajmniej popytasz się jak sobie poradziłam z dwoma psami naraz.

Patrzysz mu w oczy, lecz nie widzisz w nich ognia. Raczej lód. Simac nic sobie nie robi z twojej bliskości. Wkurza cię, gdy odsuwa się o krok.

- Okej, poczekam na ciebie w salonie – zgadza się.

Doskonale wyczuwasz jego aluzję. Nie możesz się jednak na nią zgodzić. Zastępujesz mu drogę.

- Mam na sobie samą bieliznę – mówisz, rzucając mu wymowne spojrzenie.

- Świetnie, w takim razie tym bardziej się ubierz.

Stoisz osłupiała. Korzystając z okazji, siatkarz wymija cię, a po chwili słyszysz jak wita się z labradorem. Nie wierzysz w to, co się stało. Po prostu… nie rozumiesz jak mógł cię zignorować. Jego mimika twarzy, gestykulacja, postawa – wszystko dawało jasny przekaz. Miał gdzieś to, że pokazałaś się mu niemal półnaga. Nie złamał się nawet teraz. Nie rzucił się na ciebie, a co gorsze – nie dał po sobie w jakikolwiek sposób poznać, że na niego działasz. Tak jakbyś była miała na sobie golf. Wściekasz się, ale wcale nie zamierzasz spełniać jego polecenia. Wchodzisz do salonu i siadasz obok niego na kanapie. Zakładasz nogę na nogę, sprawiając, że poły szlafroka rozsuwają się, ukazując nagie udo.

- Przeszkadza ci to? – pytasz ściszonym głosem.

- Co? – dziwi się, odrywając wzrok od swojego pupila.

- To, że jestem tutaj prawie naga.

Chłopak parska śmiechem.

- Chciałabyś.

Jego odpowiedź pozbawia cię jakichkolwiek złudzeń. Wiesz, że przegrałaś. Nie zamierzasz zmienić swojego stroju jakby na przekór, choć zdajesz sobie sprawę, że dzisiaj niczego nie osiągniesz.

***

Przez następne dni stajesz się coraz bardziej bezpośrednia. Nie stwarzasz już pozorów koleżeńskości, a wszystkie twoje gesty są przesiąknięte kokieterią. Praktycznie w każdej rozmowie wtrącasz dwuznaczne zdania. Ciągle posyłasz mu uwodzicielskie uśmiechy. Rozbierasz go wzrokiem, ale żadna z twoich sztuczek nie działa.

Sama już nie wiesz czy Adam tego nie zauważa, bo nie chce czy dlatego, że za słabo się starasz. Przecież to niemożliwe, żeby nie widział twoich gestów czy min. Jednak skoro tak, to powinien ci ulec. Każdy normalny facet już dawno by nie wytrzymał. Czasami masz wrażenie, że nawet jakbyś stanęła przed nim całkiem naga, on nadal byłby niewzruszony.

Nie dał się zwieść twoim słodkim oczkom i nie pozwolił zaprosić się na imprezę. Twierdził, że jest domatorem, a do klubów chodzi tylko wtedy, kiedy naprawdę musi. Zbył cię żartem, gdy mówiłaś, że ubrudziłaś bluzkę w okolicach dekoltu i kazałaś mu sprawdzić, czy tak bardzo to widać. Jego spojrzenie nawet na ułamek sekundy nie spoczęło na twoich piersiach. Kiedy twierdziłaś, że do oka wpadła ci mucha, Kanadyjczyk rzeczywiście przyjrzał się twoim tęczówkom, lecz odsunął się zanim zdążyłaś zrobić jakikolwiek ruch w jego stronę. Nie wiódł wzrokiem po kropli wody, która spłynęła ci po brodzie, powoli sunąc prosto w twój biust, mimo, że rzuciłaś odpowiednim komentarzem.

Kolejny plan przychodzi ci do głowy pod wpływem impulsu. Gdy szatyn przyprowadził do ciebie Scooby’ego przed kolejnym meczem wyjazdowym, zaprosiłaś go do siebie na chwilę. Tym razem chętnie się zgodził. Każesz mu poczekać w salonie, a sama w tym czasie udajesz się do kuchni, aby przygotować wam coś do picia. Nalewając do szklanek sok, wpadasz na ten pomysł. Szybka analiza plusów i minusów daje jasny wynik: możesz tylko zyskać.

Wylewasz sobie na bluzkę napój, a oba naczynia rzucasz na podłogę, pozwalając narobić im sporego hałasu.  I bałaganu, ale to akurat najmniej się obecnie liczyło.

- Kurwa! – przeklinasz.

Psy zaczynają szczekać i przybiegają do pomieszczenia, w którym się znajdowałaś. Dosłownie chwilę później w progu staje też Simac z zaniepokojoną miną.

- Candi? Stało się coś? – pyta, wyraźnie martwiąc się o ciebie. – Jesteś cała?

W dwóch susach pokonuje dzielącą was odległość, omijając kałużę. Zaskakuje cię tym, ale przecież nie będziesz narzekać. Nie dostrzegasz troski malującej się w jego oczach, zbyt skupiona na osiągnięciu własnego celu.

- Nic mi nie jest – odpowiadasz, siadając na stole, aby nieco się zrównać z nim wzrostem. – Tylko wszystko rozlałam. Podasz mi ręcznik?

Chłopak kiwa głową. Kiedy znowu stanął obok ciebie, ściągasz górną część garderoby, zmysłowo wyginając ciało w łuk. Zerkasz na niego, chcąc dostrzec reakcję. I znowu się wściekasz, bo Adam patrzy na ciebie z obojętnością. Nie robisz na nim absolutnie żadnego wrażenia. Kanadyjczyk jest zwyczajnie obojętny na twoje wdzięki.

Łapiesz go za rękę w której trzyma ręcznik, próbując go zachęcić, żeby cię dotknął. Środkowy jednak jest szybszy i silniejszy. Chwyta cię za oba nadgarstki. Ogarnia cię euforia. Zwyciężyłaś. W końcu przełamałaś jego opór. Czujesz radosne podniecenie, które wzmaga się, kiedy Kanadyjczyk staje naprzeciwko ciebie, patrząc ci w oczy. Widzisz w nich ogień. Ogień, który tak długo i mozolnie musiałaś wzniecać, ale wyglądało na to, że jego wybuch będzie naprawdę potężny.

Zanim jednak robi jakikolwiek ruch, wypowiada słowa, które na długo mają zostać w twojej pamięci. 

Na wybuch i te niezapomniane słowa musicie poczekać jeszcze tydzień. Wybaczcie :D