Osiem.

Wear your heart on your cheek
But never on your sleeve, unless you wanna taste defeat

O dziesiątej powinien wylądować na krakowskich Balicach. O dziesiątej powinien dać ci znać, że żyje i wraca do domu. Tymczasem minęła trzynasta, a ty nadal nie wiedziałaś co się dzieje. Zarówno Adam, jak i Gordon mieli wyłączone komórki. Martwisz się o tą dwójkę, choć twoje myśli bardziej skupiają się na tym pierwszym. Może dlatego, że to on miał cię poinformować, że wrócił do kraju. No i to z nim spędzałaś prawie każdy ranek i wieczór od ponad czterech miesięcy. Poza tym, czekałaś właśnie na niego z racji faktu, iż mieszkaliście w tym samym bloku.

Trzy godziny narastającego strachu, niepokoju, złości i nadziei. Imponująca mieszanka, ale ty jesteś już powoli zmęczona zamartwianiem się. Nie masz siły. Chcesz, żeby to się już skończyło. Chcesz po prostu wiedzieć co się z nimi stało – czy dotarli bezpiecznie do Polski, czy może zginęli albo walczą o życie. Niepewność jest zdecydowanie najgorsza. Nienawidziłaś tego uczucia.

Nadal wydzwaniasz do Kanadyjczyków, lecz wciąż zastajesz tylko pocztę głosową. Głos kobiety proszącej o pozostawienie wiadomości po sygnale to druga po niepewności najbardziej znienawidzona rzecz na świecie.

Kilkanaście minut przed czternastą ktoś dzwoni do drzwi. Rzucasz się w ich kierunku, otwierasz i…

- Siemka! – wita się wesoło Simac.

Ulga. Wspaniała, zbawienna, radosna ulga. Ulga, która sprawia, że ból brzucha znika bez śladu, serce w końcu zwalnia swój szaleńczy bieg, myśli stają się czyste, a mięśnie mniej napięte. Czujesz jak kamień z wielkim hukiem spada na ziemię, zabierając ze sobą cały strach, niepokój i czarne scenariusze. On żyje. Stoi przed tobą cały i zdrowy, uśmiecha się do ciebie. Wszystko jest w jak najlepszym porządku.

Nagle trafia cię piorun. Może i pozbyłaś się swoich obaw, ale nie złości. Jesteś wściekła. Masz ochotę wydrapać mu oczy. Oczywiście, cieszysz się, że nic mu nie jest, ale jednocześnie strasznie się na niego wkurzasz. Czemu do ciebie nie zadzwonił? Czemu nie włączył komórki? Straciłaś przez niego mnóstwo nerwów.

- Czemu nie zadzwoniłeś, że jesteś już w Polsce? – naskakujesz na niego.

Uśmiech znika z jego twarzy. Zamiast niego pojawia się zaskoczenie i coś jakby poczucie winy.

- Kurczę, zapomniałem! – mówi. – W samolocie wyłączyłem komórkę, a potem zaczęliśmy grać z chłopakami w karty i kompletnie wypadło mi to z głowy. Przepraszam.

Uśmiechasz się, ale ten gest nie ma w sobie nic sympatycznego. Prychasz gniewnie.

- Ja pierdolę – przeklinasz po polsku.

Stwierdzasz, że jego wyjaśnienia jeszcze bardziej wytrąciły cię z równowagi. Wbijasz w niego zimne spojrzenie.

- Zapomniałeś?! Zapomniałeś o takiej drobnej rzeczy jak puszczenie strzały, bo się zabawiałeś z kumplami – warczysz już po angielsku. – Chyba sobie żartujesz.

- Candi, przepraszam… - mówi cicho. Widzisz po jego minie, że jest mu autentycznie przykro.

Problem w tym, że masz gdzieś jego autentyczny żal. Twoje rozbiegane spojrzenie spoczywa na czarnym labradorze. Nawet nie wiesz kiedy pies pojawił się przy was, łasząc się do swojego pana. Sportowiec jednak też nie zwraca na niego uwagi, zajęty próbą udobruchania ciebie. Delikatnie wypychasz Scooby’ego na korytarz.

- Twoje „przepraszam” nic nie zmienia! Wynoś się! – krzyczysz i zatrzaskujesz mu drzwi przed nosem.

Przekręcasz klucz w zamku, tak dla pewności. Zwabiony hałasami Simba pojawia się przy tobie, szczekając, ale podobnie jak szatyn, ignorujesz pupila. Idziesz do salonu, aby wyłączyć telewizyjny program z wiadomościami. Już nie będzie ci potrzebny. W mieszkaniu zalega cisza przerywana jedynie pojedynczymi warknięciami white terriera. Próbujesz wrócić do swojego zwykłego porządku dnia, lecz ledwo co odłożyłaś pilot, osuwasz się na ścianę i wybuchasz płaczem.

Za dużo emocji naraz. Ten cały strach i martwienie się dały ci nieźle w kość. O ile wcześniej jakoś się trzymałaś i nie poczułaś dławiącej guli w gardle, teraz stało się na odwrót. Musisz pozbyć się tego wszystkiego. Łzy spływają po twoich policzkach. Nie wiesz czy płaczesz bardziej z ulgi, ze złości czy to jakaś opóźniona bomba uczuciowa po trzech godzinach przerażenia i nadziei, że Kanadyjczykom nic się nie stało. A może z każdego tego powodu.

Simba liże cię po dłoniach, którymi zakrywasz twarz. Pies cię rozczula, lecz jednocześnie wcale nie pomaga. Nie zmniejsza twojego żalu ani nie koi smutku. Nie wiesz czy ktokolwiek byłby w stanie to zrobić.

Ostatni raz płakałaś jakieś osiem albo dziewięć lat temu, kiedy zaczęłaś kłócić się z rodzicami. Wtedy był to płacz bezsilności. Gdy się zbuntowałaś, obiecałaś sobie, że nigdy więcej nie uronisz łzy przez ludzką głupotę. Świetnie sobie radziłaś przez ten czas. I popatrz, wystarczyło, że ktoś nie dotrzymał obietnicy, a ty ryczysz. 

Dosyć długo siedzisz na podłodze, wylewając z siebie łzy. Nawet nie sądziłaś, że możesz mieć ich tak dużo. Kiedy jednak się uspokajasz, stwierdzasz, że racją jest powiedzenie, iż płacz oczyszcza. Bo ty czujesz się oczyszczona. Uwolniłaś się od każdego negatywnego uczucia: strachu, niepokoju, złości, bojaźliwej nadziei. Pozostała jedynie ulga, że cała ta historia skończyła się dobrze. Jest już tylko jedna rzecz, którą musisz zrobić.

Drapiesz psa za uchem, uspokajając go i obiecując, że wszystko już z tobą w porządku. Teoretycznie pupil nie może zrozumieć twoich słów, ale wydaje się, że ci uwierzył. Nie chce jednak odstąpić cię na krok. Idzie za tobą do łazienki, gdzie przyglądasz się w lustrze. Od płaczu masz przekrwione oczy oraz rozmazany makijaż. Zmywasz go, ochlapujesz twarz zimną wodą i jeszcze raz tuszujesz rzęsy. Spieszysz się, bo chcesz jak najszybciej wyjść z domu. Przekonujesz white terriera, że za chwilę do niego wrócisz i zamykasz go w mieszkaniu. Sama udajesz się piętro wyżej i naciskasz dzwonek.

Chłopak otwiera po chwili. Jest zdziwiony twoim widokiem i jakby zestresowany. Może się obawia kolejnych wyrzutów, krzyków oraz kłótni. Zupełnie niepotrzebnie. Kiedy rzucasz się mu na szyję i mocno przytulasz, pozostaje jedynie zdziwienie.

- Rany, bałam się, że coś wam się stało – wyznajesz.

Szatyn niepewnie obejmuje cię ramionami.

- Candi, przepraszam – powtarza kolejny raz tego dnia. – Naprawdę mi przykro. Przepraszam.

Trwacie w uścisku przez jakiś czas. Niezbyt długi, ale wystarczający, byś całkowicie uświadomiła sobie, że ten koszmar rzeczywiście się skończył. Gdy odsuwasz się od niego, wiesz, że nie żywisz już do sąsiada żadnej urazy.

- Masz nigdy więcej tak nie robić, bo następnym razem cię zabiję, przysięgam!

Na twarzy Simaca maluje się skrucha, ulga i rozbawienie jednocześnie. Obiecuje ci jednak, że nie powtórzy tego wybryku.

- A co z komórką Gordona? – pytasz. – On też miał ją wyłączoną.

- Rozładowała się – wyjaśnia i wbija w ciebie uważne spojrzenie. – Ty naprawdę się martwiłaś – stwierdza.

Prychasz ironicznie.

- Oczywiście, że się martwiłam, idioto! Myślałeś, że nie mam uczuć?

- Nie – uśmiecha się lekko. – Ale miło wiedzieć, że choć raz role się odwróciły. 

Nie masz pojęcia jak to skomentować. Nawet nie wiesz o co dokładnie mu chodziło. Wybierasz więc najbezpieczniejsze wyjście z sytuacji – zmieniasz temat.

- O 20 idziemy na spacer?

- Jak zawsze.

Chcesz wrócić do domu, ale Kanadyjczyk jeszcze raz cię zatrzymuje.

- Hej, Candi… W sobotę po meczu robimy u mnie domówkę. Może chcesz też wpaść?

Zatrzymujesz się w miejscu jak wryta, nie będąc pewną czy na pewno dobrze zrozumiałaś. Po pierwsze: jak to domówka? Domówka u Adama? Przecież on nie lubi imprez, mówił ci to niejednokrotnie. A po drugie: czy on właśnie cię zaprosił na tą imprezę? Tak trochę nie mieściło ci się to w głowie. Kiedy dzielisz się z nim tymi wątpliwościami, siatkarz parska śmiechem.

- Myślisz, że ja się nie umiem bawić? – pyta z krzywym uśmiechem. Odnosisz dziwne wrażenie, że trochę cię przedrzeźnia. Adam! Przedrzeźnia cię! Coś takiego.

- Domówka a impreza to dwie zupełnie różne rzeczy – odzywa się. – Po prostu wolę tą pierwszą formę.

- Okej.

- Więc jak? Przyjdziesz?

- Okej – powtarzasz, nadal będąc w lekkim szoku.

Najpierw zapomina puścić ci strzały, choć zawsze to robił. Później zaprasza cię na domówkę i kpi sobie z ciebie. Kim jesteś i co zrobiłeś z moim sąsiadem?!

Dodaję dzisiaj, bo jutro praktycznie cały dzień nie ma mnie w domu i nie wiem czy zdążyłabym opublikować :P No i główny bohater tego bloga znacząco wpłynął dziś na poziom mojego szczęścia, więc to też takie małe świętowanie z mojej strony :D