Dwa.

I’m a primadonna girl,
All I ever wanted was the world 

Poniedziałkowego wieczoru wybierasz się na spotkanie ze swoim kolegą. A może nawet przyjacielem? Trudno ci określić wasze relacje. Poznaliście się niecały rok temu, ale od samego początku  czułaś się swobodnie w jego towarzystwie. Potrafiliście być ze sobą do bólu szczerzy, a jednocześnie nie obrażaliście się na siebie. Chłopak nie ukrywa przed tobą, że nie akceptuje tego, co robisz na imprezach, ale też nie próbuje cię zmienić albo odwieść od tej drogi. Chyba właśnie dzięki temu tak bardzo go lubisz.

Ponieważ był siatkarzem, nigdy nie spotykaliście się regularnie. Ostatni raz widziałaś go ponad cztery miesiące temu, kiedy wracał do swojej rodzinnej Kanady. Sezon reprezentacyjny dobiegł jednak końca i chłopak wrócił do Kędzierzyna, gdzie grał w miejscowej Zaksie. Wczoraj zadzwonił do ciebie, twierdząc, że musicie się wreszcie zobaczyć. A przy okazji chciał cię zapoznać ze swoim kolegą. Podobno oboje mieli do ciebie jakiś interes.

Na spacer zabierasz ze sobą swojego psa. Dorosły white terrier jest oczkiem w twojej głowie. Jeśli kiedykolwiek kochałaś, to właśnie jego. Włochate, białe stworzenie odwzajemniało twoją miłość z równie wielką mocą. Wiesz, że decyzja o kupnie psa była jedną z najlepszych w całym dwudziestoczteroletnim życiu.

- Cześć, Gordon – witasz się z blondynem.

- Cześć – uśmiecha się.

- Gdzie ten twój kumpel? – dopytujesz się.

- Już idzie – wskazuje ruchem głowy na kogoś za tobą.

Odwracasz się… i przeżywasz szok. Znasz nieznajomego aż za dobrze. Nie zapomnisz tej twarzy do końca życia, bo przecież swoich porażek się nie zapomina. To był ten sam chłopak, który dwa dni temu olał cię na imprezie. Po jego minie widzisz, że on też cię rozpoznał.

Nie wiesz co masz zrobić. Twoja upokorzona duma znowu się odzywa. Nie potrafisz znieść tego uczucia. Nie jesteś do niego przyzwyczajona. Jego widok wszystko pogarszał.

Zastanawiasz się na wyjściem z tej sytuacji. Nie masz dużo czasu, więc musisz działać szybko. Możesz po prostu odejść. Możesz udawać, że nic się nie stało. Możesz się zemścić, choć jeszcze nie wiesz jak.

Tylko, że to wszystko nie było w twoim stylu. Ty się tak nie zachowywałaś. Byłaś zdobywczynią, a nie tchórzem. Ty nie udajesz i nie mścisz się, tylko dostajesz to, czego chcesz. Nie umiesz przegrywać, dlatego się nigdy nie poddajesz. Teraz też nie możesz odpuścić. Mimo, że nie wiesz jeszcze jak potraktować szatyna, nie pozwalasz sobie na utratę pewności siebie.

Przyjmujący zapoznaje was ze sobą. Spoglądasz na niego, zauważając jednocześnie, że w zwykłym, dziennym świetle prezentuje się lepiej niż w blasku kolorowych dyskotekowych promieni. Wasz wzrok się krzyżuje, dzięki czemu możesz dokładnie zajrzeć w jego szare oczy. Nie umiesz jednak nic z nich wyczytać. Chłopak wyciąga w twoją stronę rękę.

- Adam – przedstawia się.

- Candice – ściskasz jego dłoń, delikatnie się uśmiechając.

- Candice? – dziwi się. – Nie jesteś Polką?

- Nie – zaprzeczasz. – Moi rodzice emigrowali tutaj.

- Z Kanady – dodaje Perrin.

- Żartujesz!

Ruszacie na spacer. Dowiadujesz się, że twój nowy znajomy, Adam Simac, podobnie jak Gordon, jest twoim rodakiem. Podobnie też jest siatkarzem, ale gra na pozycji środkowego. Kontrakt z Zaksą podpisał na rok z możliwością przedłużenia. Mieszka piętro wyżej w tym samym bloku. Obaj Kanadyjczycy na zmianę podają ci te informacje, mimowolnie przełamując lody.

W którymś momencie postanawiacie usiąść na ławce. Twój pies jakby tylko na to czekał, bo od razu zaczyna się łasić do przyjmującego. Po chwili wspólnej zabawy, white terrier zaczyna obwąchiwać drugiego z chłopaków.

- Przestań! – nakazujesz mu, ale Adam macha ręką.

- Mój pies też by tak robił, zostaw go – mówi.

- Masz psa? – pytasz.

- Tak – przyznaje. – Czarnego labradora.

- Trzeba było go wziąć ze sobą.

Simac wzrusza ramionami i zaczyna głaskać terriera.

- Fajnie, że weszliście na temat psów – odzywa się blondyn, wymieniając porozumiewawcze spojrzenie z przyjacielem. – Bo Adam ma prośbę z tym związaną.

- Fakt – przyznaje, patrząc się na ciebie. – Wiesz, że my musimy jeździć na mecze wyjazdowe i nie mogę go zabierać ze sobą. Gordon mówił, że mogłabyś się nim opiekować przez ten czas.

- Jasne, że tak – zgadzasz się bez wahania. – Tylko mam nadzieję, że mnie z nim zapoznasz.

- Ze Scoobym? Pewnie.

- Scooby? – powtarzasz z niedowierzaniem. – Nazwałeś psa Scooby? Jak Scooby Doo? – zaczynasz się nabijać.

- Tak – odpowiada pewnie zawodnik. – Ale to nie przez bajkę. Po prostu mi się podoba to imię.

- Oczywiście – nabijasz się. – Na pewno codziennie oglądasz kreskówki.

- Odczep się – fuka, ale po minie poznajesz, że wcale nie jest zły. – A twój jak się nazywa?

- Simba.

Szatyn szeroko się uśmiecha.

- Simba? Jak ten Simba z Króla Lwa? – ironizuje. – To infantylne.

- Po prostu lubię tą bajkę – próbujesz się usprawiedliwić.

- No nie wątpię.

Kiedy wracasz do domu nieco po dwudziestej pierwszej, zastanawiasz się jak ocenić nowego znajomego. Z jednej strony nie możesz zapomnieć o tym jak cię poniżył. Z drugiej, przyznajesz, że całkiem nieźle się z nim rozmawiało. Szatyn postanowił chyba potraktować sobotnią sytuację jako temat tabu, a tobie jak najbardziej to odpowiada. Przynajmniej na razie. Wolałaś nie wracać do tego wszystkiego.

Candice, jak byś się zachowała, gdybyś potrafiła czytać w myślach? Co byś zrobiła, jeśli dowiedziałabyś się, że taka dziewczyna jak ty jest dokładnie w jego typie?

***

Jesteś zdziwiona, gdy godzinę później odbierasz telefon od Gordona.  Nie masz pojęcia czego od ciebie chce, przecież nie tak dawno się widzieliście.

- O co chodzi z tobą i Adamem? – pyta, przechodząc od razu do rzeczy.

- To znaczy? – dziwisz się.

- Przecież widziałem jak na siebie patrzyliście pod blokiem. Wy się już gdzieś spotkaliście.

Wzdychasz. Blondyn zawsze umiał cię przejrzeć i doskonale wiedział kiedy coś było nie tak. Nie masz jednak zamiaru okłamywać go i ściemniać, że wszystko jest w porządku. To co się wydarzyło w Awangardzie jest dla ciebie poniżające, ale i tak zamierzasz się z nim tym podzielić. Opowiadasz więc całe zdarzenie z najmniejszymi szczegółami.

- ..po prostu mnie wyminął, rozumiesz to?! – bulwersujesz się. – Nigdy nie mówiłeś, że masz kumpla geja.

Słyszysz, jak przyjmujący krztusi się ze śmiechu.

- Candi, czy ty myślisz, że jeśli ktoś się tobie nie oprze to jest gejem? Przykro mi, ale musisz jakoś żyć z poczuciem porażki. Zapewniam cię, że Adam jest stuprocentowym hetero.

Ta informacja wytrąca cię z równowagi. Naprawdę byłaś przekonana, że szatyn jest homoseksualistą. Nie dopuszczałaś do siebie innej opcji i tylko dlatego jakoś się trzymałaś. Zdenerwowało cię to, co właśnie powiedział ci Perrin,. Nie masz powodu, żeby mu nie ufać, bo chłopak nigdy cię nie okłamał. A to oznaczało, że środkowy cię zignorował z własnej woli.

Długo nie możesz się z tym pogodzić. Nie wierzysz, że na niego nie działałaś. Czujesz jak złość i urażona duma rozrywają każdą twoją komórkę na pół. Wiesz, że nie możesz tego tak zostawić. Wiesz, co musisz zrobić, żeby zmazać tą plamę na honorze.

Postanawiasz, że go zdobędziesz. Adam Simac będzie twój.

W zasadzie, to Adam razem z Gordonem powinni dołączyć do Zaksy na początku października, bo oni też rozgrywają swoje mistrzostwa strefy NORCECA, ale ja trochę pozmieniałam. Takie moje święte prawo twórcy :P